Khazan Keh Amad Beh Chaman

امان ز هجر رخ یار، فغان ز دوری نگار

که آتشی ست جان را، حکایتی ست آن را

خزان چو آمد به چمن، پرید رنگ گل من

جدا شد از دست نسیم، ز شاخه آن غنچه دهن

بیا تو ای باغبان، بنال از این آسمان

که حاصل عمر تو رود به باد خزان

♪

شب تا سحر از دیده گل دیده نبستی

وز دیدن و بوییدن گل هیچ نخستی

اینک که شده بزم تو بی ناله و خاموش

دیوانه دگر زنده بگو بهر چه هستی

دیوانه دگر زنده بگو بهر چه هستی