To Hayat Nabashe Vahsh

عزیزم واسم امشب مثل روز روشنه

تو نوری میدرخشی از تو قلب روزنه

قسم به این لیوان که از یه بطری پرتره

پایه های این جهان برای خوبا محکمه

چشات نباره دلت نگیره

خدای تو مگه نی خالق زمینت

یه جایی شاید البته باید

بیاد کنه برات این چرخه رو قرینه

منم یه ذره ام از تو کهکشان بی کران

که داستان زندگیم شد الگوی دیگران

یه مرد آروم با پیشینه وحشی

که دستای خدا به اون این توانو بخشید

سایه من رو این دیوار با این سیگار میگه

که این بدن جوون از این روح پیر سیره

با اینکه داره هرچی دلش بخواد اما

خیلی پر توی جمع میاد، گوشه گیر میره

♪

مشت زدن به من دستشون شکست

به نام اون نگاه که روی همه هست

به یاد خندومون به زیر نور ماه

که پشت این ستاره ها هنوزم توده هان

کشیده به سرش یه صورت عجیب

که کل شهرو کنه واسه ایده هاش اجیر

بی خبرام همونان که پیشدستن

به دندونای عقلشونم نیش بستین

ولی کاش نسل بعد افسارش باشه قلب کشندشم حیات باشه تو حیات نباشه وحش

همونجا جای من افسانه باشه بعد خالقشم بی خبره از وجود تاج و تخت

گل بکار به جای قبر برا امید آرزوهات بی دلیل شن از سر خوشیت

تو نفس بکش من بعد ما پر از توییم صد نفس مرد تا این شد صد نفس برید